Vertaling uit het Italiaans

(origineel: La Sala d’attesa van Stefania De Ruvo )

Vijf dames van verschillende pluimage komen in de Wachtkamer terecht. Ze
hebben allemaal een andere reden om hier te zijn: een afspraak met hun oncoloog,
psychologe, gynaecologe of plastische chirurg. De vijfde denkt dat ze zich in het
politiecommissariaat bevindt. Geen van hen weet aanvankelijk wat er gebeurde
voor ze de Wachtkamer betraden of hoe en waarom ze er terecht gekomen zijn.
Op hen wacht Omerta, die op hun vragen geen antwoord geeft. Wie is zij?
Door met mekaar te praten keert hun geheugen stilaan terug… Hun verleden
vertoont één gemeenschappelijk kenmerk: het geweld dat hun partner jarenlang op
hen uitoefende.
De dames zoeken eveneens een manier om deze (gesloten) Wachtkamer te
verlaten.
De zes vrouwen vertellen de geschiedenis van het geweld dat ze persoonlijk
meemaakten telkens in de tegenwoordige tijd. Deze manier van zeggen geeft een
zeer directe spreekstijl. Het laat hen alles herbeleven, zodat ze de toeschouwer als
het ware deel laten uitmaken van hun verhaal.
Het stoort niet als de actrices zich hierbij rechtstreeks tot het publiek wensen te
richten.