Oud worden is een zegen, of zo zou het althans moeten zijn. Met een flinke portie gezondheid en geluk kan dit inderdaad een verdiende beloning zijn na een leven van werken, dagdagelijkse zorgen, opvoeding van kinderen en van vergaren en als het kon liefst een beetje sparen. Al is de realiteit soms heel anders, want ook al waren de ouders er voor hun kinderen, de kinderen zijn er niet altijd voor de ouders… natuurlijk ook deels een gevolg van het drukke, jachtige leven dat ons soms gewild, maar in vele gevallen ook ongewild te beurt valt. Gille, een man die nog bruist van leven, rad van tong is en vooral niet bij de ouderen wil gerekend worden kan er van meespreken. Na een leven van pure natuur, koeienvlaaien, koebeesten en koeienmelk moet hij door het toedoen van zijn kinderen de poort van zijn “erf” achter zich toeslaan. Een oud volks spreekwoord is nog steeds een waarheid als een koe: een oude boom verplant men niet, vooral niet als zijn wortels nog geen verzorging behoeven!

Auteursrechten: Toneelfonds Janssens