Inhoud van het stuk

In een opvangtehuis voor kinderen heerst er een tirannieke sfeer. De uitbaters zijn uitermate streng en behandelen de kinderen op een onmenselijk manier. Ze worden zelfs fysiek mishandeld. De angst om dingen verkeerd te doen, zit er bij de kinderen dik in. De straffen variëren van in de diepvriezer te worden gestoken, tot schoppen en slagen en het verplicht eten van rauwe aardappelschillen. Als zevenendertig gedupeerden – intussen volwassen mensen – na jaren besluiten om een klacht neer te leggen, komt er eindelijk een proceszitting. De beslissing om de uitbaters vrij te spreken, wordt op ongeloof en verbijstering onthaald. De feiten zijn verjaard en er zijn geen bewijzen. Verslagen blijven de ex–bewoners achter met een gevoel van onmacht en teleurstelling. Zullen zij ooit het geluk vinden dat ze niet mochten ervaren in het instituut en blijven ze niet verweesd achter met de littekens uit hun jeugd?