Inhoud van het stuk

In een door God en maatschappij vergeten klaslokaal, wachten zes leerlingen weer op een nieuwe leraar. De school heeft hen opgegeven. Toch blijven ze telkens terugkomen, want dan is de school verplicht een leerkracht te sturen. Ze blijven terugkomen, want hun thuissituatie is nog erger dan op school genegeerd te worden. De leider van de klas, Staal, is er zelfs al enkele jaren vastgeroest en beschouwt het klaslokaal als zijn enige habitat. Als na een tijdje blijkt dat er niemand komt, besluit de groep zelf les te geven. Staal wijst de respectievelijke ‘leraars’ aan. leder om beurt proberen ze in hun eigen brutale taaltje hun medeleerlingen iets te leren: over seks, bloembakken, vreemdelingen, vandalisme, podding, zelfverdediging… In elk lesonderwerp klinken dezelfde gevoelens door: angst voor en onvrede met de wereld, met het systeem, maar ook met zichzelf en hun toekomstperspectieven. Deze monologen onthullen hun disfunctionele levens. Het liefst van al zouden ze de stad intrekken en de boel kort en klein slaan. Alle problemen van onze tijd zijn in dit geëngageerde stuk, waarin ‘klasse’ zowel naar een maatschappelijke stand als naar een plaats van confrontatie tussen leerling en leraar verwijst, op hun scherpst gesteld: migrantenproblematiek en racisme, werkloosheid, marginalisering, perspectiefloosheid, en—heel concreet in Klassevijand—de onmacht van het onderwijssysteem.