Inhoud van het stuk

Korte inhoud:

Jaren geleden toen papi en mami nog kerngezond waren en iedere woensdagmiddag hun kleindochter bij hen kwam studeren, rijpte bij kleinkind Anne-Fleur het idee om ooit een wereldreis, o.a. naar Pompeï, te maken met de grootouders. Intussen is er heel wat gebeurd. Mami begon aan haar ‘ definitieve wereldreis’. Papi bleef achter, beredderde alles op zijn manier, maar hij begon te dementeren. Hij kon niet meer alleen blijven en moest worden ‘geplaatst’. In enkele flashbacks wordt dit duidelijk gemaakt. Het stuk begint wanneer Anne-Fleur papi naar Residentie Oranje Tulp brengt. Dit home zorgt ervoor dat iedere gastpatiënt zich echt thuis voelt. Papi is ervan overtuigd dat hij in een hotelsuite logeert. Van daaruit vertrekken opa en kleindochter een aantal keren op ‘wereldreis’. De residentie heeft alles in huis om het voor de patiënt echt te laten schijnen. En dit moet toch uiting komen in het simultane decor. Zelfs het personeel van Oranje Tulp, in dit geval Debby, treedt op als stewardess… en soms als mami. Papi kan op een bepaald moment geen onderscheid meer maken tussen droom en werkelijkheid. Het stuk balanceert tussen tragedie en tragikomedie. Het toont niet alleen liefde, dienstbaarheid, maar ook veel begrip voor dementie dat zelfs Anne-Fleur aan zichzelf begint te twijfelen…

Uitgegeven bij ALMO